Σε μιαν εποχή που καλλιεργεί συστηματικά την εχθρότητα, η μορφή του Αλβέρτου Σβάιτσερ αναδίνει ένα παρήγορο μεγαλείο. Η απέραντη σοφία του, η σπάνια σωματική του αντοχή, η λαχτάρα του να πλάσει απ’ τον εαυτό του ένα πρότυπο ενεργητικού χριστιανού όπου η λογική δεν θα αντιμάχεται την πίστη του, η θρυλική ανθρωπιά του - να τα χαρίσματα αυτού του ρωμαλέου Αλσατού, που, αν καμουφλάραμε την φυσιογνωμία του αιώνα μας για να κρύψουμε απ’ τους ερχόμενους τις απάνθρωπες πλευρές του, θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε ως έμβλημα στην πύλη του. Όλα στη σταδιοδρομία του ήταν σαφή - αν, όμως, υπήρχε κάπου μυστήριο, αυτό βρισκόταν στην εμβέλεια του πνεύματός του: μια δυναστεία μελομανείς πάπποι του και θείοι, πάστορες και δάσκαλοι με συνείδηση σαμαρείτη, είχαν κληροδοτήσει στα κύτταρά του το θρίαμβο του πνεύματος στη διαμάχη του με τις αισθήσεις, ώστε να βρει χωρίς δισταγμούς τον προορισμό του. . . (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)