Περιέχει βιβλιογραφία (σ. 135-136) και ευρετήριο.

Τα Σκιαθίτικα, του Ιω. Ν. Φραγκούλα, όπου σύν τοις άλλοις περιγράφονται τα μοναστήρια και τα εξωκλήσια της Σκιάθου, είναι πολύ καλό υπόμνημα για την παπαδιαμαντική αρχαιολογία. Εκείνο πάντως που θα ονομάζαμε "αρχαιολογική θεωρία" ή "αρχαιολογικό πνεύμα" του Παπαδιαμάντη, το διερεύνησε με συστηματικό πάθος και νόμιμη οργή - οργή για όσους εμυκτήρισαν εκείνον, που μαζί με τον Μακρυγιάννη και τον Πεντζίκη συγκαταριθμείται στους κορυφαίους αρχαιολόγους - ο Δημήτριος Δ. Τριανταφυλλόπουλος. Ο Παπαδιαμάντης, για τον οποίο τα πατρογονικά σεβάσματα δεν ήταν απλώς "πολιτιστική κληρονομιά" και εκθέματα μουσείων, αρχαιολόγησε ορθά σε μια εποχή μεγάλης σύγχυσης και προκατάληψης. Αυτόν τον αληθινό, για αρχαιολόγους και μη, λόγο σχολιάζει στα τέσσερα μελετήματα του βιβλίου τούτου ο συγγραφέας, Αναπληρωτής Καθηγητής της Βυζαντινής Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)